No Name… 
Als je nu”lekker” je blog zit te schrijven op een mooi terras aan het water, en ookal heb
je tijdens de autorit van a,dam naar hoofddorp met een brok in je keel rondgereden en even fijn je tranen kunnen laten gaan, dan is dat lange na niet zo erg als;
OVERLEVEN
Dat je een 56jarige man bent die al jaren bij het leger des heils woont, dat je een ellendig leven achter de rug hebt en daardoor niet de kracht had om drugs af te zweren, dat je geen kinderen hebt die je ooit eens komen opzoeken, dat je wel je beide ouders van 73 en 80 jaar nog hebt maar je beseft dat je ze teveel pijn doet en ook zij je al jaren geleden hebben moeten loslaten en er niet meer echt voor je kunnen zijn, dat je elke dag moet gebruiken en uitkijkt om een keer per week een bolletje crack te kunnen kopen van de 25 euro die je per week overhoud omdat je 500 euro per maand betaald om in het huis van wijle majoor boshart te kunnen wonen, dat je 20 pillen per dag moet slikken omdat je anders wellicht de zon niet meer ziet opkomen, dat je je berust hebt in het bestaan dat je lijdt. Dat je hoofd je verteld dat de duivel in je zit, dat je altijd dwars door mensen hebt kunnen heenkijken.
WIE IS HIER NU EEN ECHT WARM MENS? 
Ik ben ontroerd en verdrietig tegelijkertijd. Hoe kan je een mens met een ziel ZO op straat laten liggen bij een trendy terras in a,dam oud zuid en tegelijkertijd het glas met je vrienden heffen op het goede leven? Verbaasd sla ik het tafereeltje gaande en vraag aan de bediening of je bij hun meubilair hoort. Een van de jonge mannen vertelt laconiek dat het wel ok is, dat hij weleens een akkevietje met je heeft gehad en je aan de alcohol bent What the fuck denk ik….kan mij dat schelen. Opgedirkt en wel loop ik op je af en buig me naar jouw gezicht. Een gebruinde man met baard maar met zeer helderblauwe ogen kijken me aan. Vriendelijk, een beetje verdwaasd en de weg kwijt, that,s all. Geen alien, geen moordenaar, just a human being. Ik vraag hoe het met hem gaat en of hij vaker op straat ligt. Hij was gewoon even zwak en moest gaan liggen, is zijn antwoord. Ik vraag wat hij gebruikt heeft, hij zegt dat hij geblowd heeft, maar omdat ik er geen verstand van heb en ik het ook niet zo belangrijk vind vraag ik of hij niet even op het terras bij me wilt zitten. Inmiddels krijgt de man van het personeel een glas water. Ik geef hem een slok als hij vraagt of ik hem even kan helpen ermee. Hij zegt dat hij even tijd nodig heeft om al zijn krachten te bundelen om uberhaupt op te staan en ik wijs hem waar ik zit. Twee minuten later kijkt hij rond, zichtbaar naar me op zoek, en ik wuif hem toe. Mijn frietjes zijn inmiddels weg gehaalden wijs de obers hier vriendelijk op. Ik krijg een nieuw bakkie. Voor mijn “vriend” denk ik, en als hij zich zichtbaar met moeite in de stoel heeft gemanouvreert pakt hij af en toe een patatje. Lekker warm voor je, zeg ik alsof ik het tegen mijn eigen kleine mannetjes heb.
COACHING, COUNSELLING, WELNEE GEWOON EEN GESPREK VAN HART TOT HART 
Ik ga een gesprek met hem aan. Op gelijkwaardig niveau. Open en puur, zoals ik met elk mens doe, ongeacht status. Ik vraag hem naar zijn verleden, hoe hij op dit punt is beland. Het mooie is dat hij goed kan formuleren. Hij is me dankbaar voor de aandacht die hij van me krijgt en dat hij waarschijnlijk dagelijks moet ontberen. Hij zegt dat ik een goed hart heb. Ik moet er een beetje om lachen. Hij draagt een gouden ketting met een arend eraan. Hij verbeterd me door te zeggen dat het een adelaar is en dat hij die van zijn vader had gekregen die ooit heel boos op hem was toen hij die bijna had verpatst. Ik moet denken aan de training die ik verleden week met een collega heb gegeven aan een groep mensen. Hoe zorg je ervoor dat je geen kip blijft maar (weer) die arend kunt worden? Zet me weer even met beide beentjes op de grond. Wellicht heeft niet ieder mens de gave, de kracht, spirit of het leven dat ervoor zorgt om weer boven jezelf en anderen (kippen) uit te kunnen stijgen. Ik vertel hem dat ik mama ben van 6 ventjes. Hij is zichtbaar onder de indruk en ik vraag hem of hij wat fotootjes van mijn bengels wilt zien. Hij vind het leuk en geeft commentaar op elke foto op mijn mobiele telefoon. Over de friet zegt hij zelfs zoiets van”houd het geld maar in je zak meid, je hebt er zes die je moet voeden”. Wat een goede inborst heb je dan dat je zelfs in deze omstandigheden daar nog op kunt komen. Respect voor deze man. Ik vraag of hij het anders zou hebben gedaan, misschien jaren geleden. Hij vind het wel best zolang hij nog maar kan opstaan, lopen, en zijn sjekkie heeft.
ONZE SPIEGEL..DANKBAAR ZIJN VOOR WAT WE WEL HEBBEN
Na zo,n 20 minuten zegt hij dat hij maar weer eens “op huis” aangaat. Lees, naar de opvang van het leger des heils dat aan de overkant is. Ik pak hem nog even bij zijn arm, wens hem het beste en zeg tegen hem dat hij een goed mens is. Zijn blauwe ogen die zijn hooggevoeligheid verraden naar mijns inziens, vertellen me dat hij niet bestand is tegen dit leven. Het snelle leven, het oppervlakkige leven, de kille afstandelijheid van de mensen. Ik kijk hem na, hij loopt schrompelend en waggelend weg. Overal rijden auto,s, en jawel, een auto die nog net kan remmen op tijd. Ik zie dat hij quasi verontschuldigend zijn hand wappert naar de automobilist zonder zijn hoofd achterom te draaien, alsof hij wil zeggen”‘ sorry”.
GERAAKT! 
Het is bijna een metafoor, alsof hij zich verontschuldigd voor het feit dat hij er “is”. Alsof hij wil zeggen”sorry dat ik besta”. Zo,n mooi persoon die gewoonweg pech heeft gehad in dit leven. Mocht het fenomeen reincarnatie bestaan dan wens ik hem een prachtig volgend leven toe. De les om een goed mens te zijn heeft hij wat mij betreft geleerd ondanks de omstandigheden waarin hij verkeerd. Dat je ondanks de kilte van de buitenwereld toch nog het mooie kunt zien in de mensen en niet helemaal verbitterd bent verdient een pluim. Ik weet waar hij woont. Mezelf kennende zal ik die “pluim” tijdens mijn volgend bezoekje aan a,dam wellicht langs gaan brengen, en dan in de vorm van iets lekkers of een leuk symbolisch cadeautje. Want dat verdient deze man die bij mij een extra soort “les van het leven” heeft doen inzien. Ik hoop dat ik met dit persoonlijk verhaal ook in jou iets heb kunnen raken, en dat je volgende keer als een mens het moeilijk heeft ook eens vooroverbuigt en vraagt hoe het met die mens gaat en of je wat kunt betekenen voor diegene. Het kan ons of onze dierbaren ook overkomen, draai je hoofd er niet van weg, en face the truth…En by the way..ben ik vergeten te vragen hoe hij heet. Nu heeft hij voor mij dus geen name, no name, en dat voelt raar want deze man heeft iets bij me gedaan. Volgende keer vragen dus!
Inmiddels weet ik dat deze bijzonder man ERIK heeft. Hoe ik dat weet? Doordat ik een paar weken later ben langsgegaan bij het Leger des Heils waar hij woont. Ze waren daar verrast dat ik met een gezellige hangplant aan kwam zetten voor “die meneer met baard en heldere blauwe ogen”. Erik zelf was nog blijer, en herkende me nog. Hij heeft zijn kamer laten zien. Ik mocht kiezen uit Marvin Gay, Rolling Stones of Earth Wind and Fire, liet me zijn kunstwerkjes zien en toonde me zijn ingelijste babyfoto.
Een blakend gezond lachend kindje dat gewoon pech heeft gehad. Het RAAKTE me diep. Ik hoop dat ik met dit verhaal anderen mag raken om ook eens een praatje te maken of klaar te staan voor de “minder bedeelden” in onze maatschappij en bedenk dat jij het verschil kan maken voor diegene. Een vriendelijke lach, een hand op de schouder of gewoon een aardig woordje…kost niets maar kan van onschatbare waarde zijn voor onze medemens.
